Homiliya ng Lubhang Kgg. Mylo Hubert Vergara sa Chrism Mass noong ika-28 ng Marso 2013
Noon pong nakaraang Biyernes, naisipan
kong pumunta sa aking “priest-confessor” para mangumpisal. Bagamat ginagawa ko po ito buwan-buwan,
naisip ko rin na magdiriwang ako ng ika-23 anibersaryo bilang pari, na naganap
nung nakaraang ding linggo na nataon namang Linggo ng Palaspas. Naisip ko na
rin na ang pagkukumpisal ko ay makabuluhang paghahanda sa isa nanamang taong
pasasalamat sa katapatan ng Diyos sa aking pagkapari. Alam ninyo, yun aking
“priest-confessor” ay isang matandang paring relihiyoso. Matalas pa ang isip at mahusay ang pandinig
(hindi bingi, na kalimitan ay hinahanap natin sa isang paring pupuntahan para
pakinggan yun kumpisal natin). Pagkatapos ng paglalahad ko ng kasalanan at mga
magandang payo niya sa akin, parang nagtanong siya: “What will I give a bishop
for penance?” (Ano kaya ang ibibigay kong penitensya sa isang obispo). Sa tagal ko nang nagkukumpisal sa kanya,
ngayon lang niya naitanong yun. Mukhang
nahirapan sa aking mga kasalanan. Pagkatapos ng ilang sandali, sinabi niya: “I
think I know what penance to give you: Pray the CREDO, the Apostle’s Creed!” (“Alam
ko na: Dasalin mo ang Sumasampalataya!”)
Di naman po ito yun unang beses na
ganito ang naging penitensya ko. Pero sa
totoo lang, pagkatapos kong dasalin ito, malalim kong pinagnilayan ang aking
pagkapari at pananalig ko sa Diyos. At sa totoo lang, muling napagtanto ko na may
mga pagkakataong na kaming mga obispo at pari ay di naging epektibo sa aming
paglilingkod sa inyo at para bagang nawawalan ng ningas sa aming pagkapari, at
may mga pagkakataong di kami naging makatotohanang saksi ni Hesus, at yung ilan
pa nga’y umaalis sa pagkapari---ito’y dahil nalilingat kami, di sineseryosa ang
aming pananampalataya, ang ating sinampalatayan noon at magpa hanggang ngayon.
Mga kapatid kong pari, balikan po
natin. Ang CREDO and sinambit ng ating
mga magulang nung tayo’y binyagan at natanggap natin ang biyaya bilang anak ng
Diyos at kasapi ng Simbahan. Ang CREDO ang
nagsilbing balangkas ng ating katesismo upang ihanda tayo sa pagtanggap ng
sakramento ng kumpil. Ang CREDO ang
sinambit natin nung tayo’y kumpilan, patunay na handa tayong maging saksi ni
Hesus at ipahayag ang Mabuting Balita sa salita at gawa. Ang CREDO ang narinig at pinahayag natin nung
dinala tayo ng ating mga magulang sa pagdiriwang ng misa tuwing linggo nung
bata pa tayo at lalo na nung tinanggap natin ang “Unang Komunyon”. Ang CREDO ang naging mahalagang parte ng
pagdiriwang ng Eukaristiya nung tayo’y hinuhubog sa seminaryo. Ang CREDO ang sinambit natin sa bawat yugto
ng buhay paghuhubog sa seminaryo hanggang matanggap natin ang handog ng banal
na orden sa pagka-diyakono at pagka-pari.
Ang CREDO ang sinasambit ng bawat kura-paroko kapag siya’y itinatalaga
sa bago niyang parokya. Ang CREDO ang
sinasambit ng sinumang paring binibigyan ng ministro o tungkulin ng obispo sa
kanyang paglilingkod sa diyosesis. Ang
CREDO ang pinasasambit natin sa mga mananampalataya tuwing Linggo ng Pasko ng
Pagkabuhay ng ating Panginoong Hesukristo sa pagsasariwa nila sa mga pangako sa
binyag. Samaktuwid mahalagang parte ng
ating pagiging binyagan at pagkapari ang CREDO, ang pagsambit: Sumasampataya
ako….
Pero tanong ko pa rin sa aking sarili at
tanong ko sa inyo, mga minamahal kong pari: Talaga bang sumasampalaya tayo? Kung taos-puso tayong, sumasampalataya tayo
sa Diyos Amang Makapangyarihan sa lahat, bakit kapag may dumarating na para
bagang makapangyarihang tukso ng kayamanan, kahalayan at kapangyarihan, ilan sa
atin ay agad bumibigay at nagkakasala? Kung
seryoso tayong sumasampalataya sa Panginoong Hesukristo na ipinanganak ng Mahal
na Birheng Mariang buong pakumbabang sumunod sa kalooban ng Diyos Ama, bakit
may mga pagkakataong nagdadalawang-isip pa tayo o minsa’y tumatanggi pang
sumunod sa kalooban ng Diyos kapag may pinapagawa o inuutos ang obispo na
humawak sa ating mga kamay at sa kanya nangakong magiging masunurin nung tayo’y
inordenahan? Kung buong katapatan tayong
sumasampalataya sa Panginoong Hesukristo na nagpakasakit, ipinako sa krus,
namatay, inilibing at muling nabuhay, bakit kapag nahihirapan tayo sa
paglilingkod sa parokya, may mga panahong iniisip natin ang mas madali, ang mas
kumbinyente, ang mga bagay na pansariling kapakanan lamang? Kung buong tiwala tayong sumasampalataya sa
Espiritu Santo, bakit may mga pagkakataong di tayo nagdarasal ng “Liturgy of
the Hours” at naglalaan ng panahon para sa banal na oras sa harap ng Santisimo
Sakramento? Kung tunay ngang
sumasampalataya tayo sa Banal na Simbahang Katolika, bakit may mga
pagkakataong di taimtim ang pagdiriwang natin ng mga sakramento, lalo na ang
Banal na Eukaristya, di naghahanda para magbahagi ng masusutansyang homiliya
para sa mga nagsisimba, di naglalaan ng panahon para magbigay ng katesismo sa
bata at matanda o kaya’y magbigay ng paghuhubog sa mga laiko tungkol sa mga pangaral
ng Simbahang Katolika, di maayos ang pakikitungo sa mga miyembro ng pamayanan
ng parokya na katuwang natin sa paglilingkod sa simbahan, at kalimitan walang
panahon at pagtulong sa mga dukha? Kung
totoong sumasampalataya tayo sa kasamahan ng mga banal, bakit may mga
pagkakataong hindi makita sa atin ng mga mananampalataya ang kabanalan bilang
mga paring lingkod ng Diyos? Kung
naniniwala tayo sa kapatawaran ng mga kasalanan, bakit ilan sa ating mga pari ay
may katagalan bago mangumpisal, at iba’y tinanamad pang magpakumpisal? Kung naniniwala tayo sa muling pagkabuhay ng
mga namatay at sa buhay na walang hanggan, bakit may mga pagkakataong
ipinagpapaliban natin ang pagpapahid ng banal na langis sa maysakit na
nag-aagaw buhay dahil may pinagkakaabalahan tayong gawaing di naman talaga
mahalaga?
Pasensya na po sa mga minanamahal kong
pari, naglahad ako ng konting litanya ng pananampalataya para siyasatin ang ating mga konsiyensya. Kaya po ako nagbahagi ng ganito ay napapaloob
ang ating Misa ng Krisma sa “Year of Faith”.
Sabi ng ating dating Santo Papa Benedikto XVI: “We want to celebrate this Year in a worthy and fruitful manner.
Reflection on the faith will have to be intensified, so as to help all
believers in Christ to acquire a more conscious and vigorous adherence to the
Gospel, especially at a time of profound change such as humanity is currently
experiencing. We will have the opportunity to profess our faith in the Risen
Lord in our cathedrals and in the churches of the whole world; in our homes and
among our families, so that everyone may feel a strong need to know better and
to transmit to future generations the faith of all times. Religious communities
as well as parish communities, and all ecclesial bodies old and new, are to
find a way, during this Year, to make a public profession of the Credo.” (Porta
Fidei #8)
Kung may isang natatanging mensahe ang
ating mga pagbasa ngayon, pinapaalala ng Diyos sa ating mga pari na katulad ni
Hesus na taglay ang Espiritu ng Panginoon at hinirang ng Diyos upang ipahayag
ang Mabuting Balita, bawat isa sa atin ay pinili rin at hinirang ng Diyos para
sa misyong ito. Pero magagampanan lamang
natin ito ng buong sigasig at katapatan kung malinaw na nauunawaan, seryosong
ipinagdiriwang at totoong sinasabuhay ang ating sinanampalatatayan.
Ito nakaraang buwan ng Pebrero at
ngayong Marso, tatlong paring kilala ko at may kaugnayan sa aking ministro ang
pumanaw. Yung una ay si Fr. Gerry Tapiador na pinsan ko at naging propesor ko
sa mga araling biblia o “scriptures” nung ako’y seminarista pa lamang. Nasa United States (U.S.) po ako nung namatay
siya at nilibing nung nakaraang buwan. Ang mga magulang niya ay nakatira sa
Philam Homes, Quezon City kung saan ako’y naging kura paroko ng Sta. Rita de
Cascia Parish noong taong 2001 hanggang 2003.
Yung ikalawa naman ay si Fr. Manny Sares na humalili sa akin sa Sta.
Rita nung nilipat ako para maging kura paroko ng Parish of the Holy Sacrifice,
U.P. Diliman, Quezon City. Nilibing po siya nung Lunes Santo. At yung ikatlo ay si Msgr. Ceferino Sanchez
na labintatlong taong (1988-2001) naging kura paroko ng Sta. Rita Parish.
Nilibing po siya nung Martes Santo. May
nagbiro po sa aking pari at tinanong kung ako’y di kinakabahan dahil lahat ng
namamatay ay galing sa Sta. Rita Parish.
Tatapatin ko po kayo, kinakabahan po ako. Mainit pa naman ang panahon at uso ang
“stroke” at “heart attack”. Lahat naman
tayo ay takot mamatay.
Pero mas dapat akong kabahan kung sa
oras na kunin ako ng Diyos, di ko seryosong binigay ang buo kong sarili sa
aking pagkapari, di ako naging tapat sa mga pangako ko nung ako’y naordenahang
pari, di ako naging makabuluhang lingkod ng Simbahan at di ako naging makatotohanang
saksi ni Hesus, ang aking sinasampatayanan.
Mga minamahal na kapatid kay Kristo,
ipagdasal niyo po ako na inyong obispo, si Bp. San Diego and unang obipso ng
Pasig na narito ngayon, at ang mga paring nasa harapan ninyo. Kami po’y marupok at makasalanan. Tulungan po ninyo kaming maging mabuti at
banal na lingkod ni Hesus. Tulungan po ninyo
kaming manatiling tapat sa aming pagkapari na lakas loob na tinatakwil ang
kasalanan at sumasampalataya sa Santisima Trinidad at sa ating Santa Iglesya
Katolika na mahal nating lahat. Amen.
Comments